Eικοσι τεσσερα παντα

Εικοσι τεσσερα αρκουδια παντα χορευουν στις σκαλες. Μουσικη ακουγεται απο το ανοιχτο μου παραθυρο. Καθομαι δειλα κοιτωντας τα και αναρωτιεμαι απο που ηρθαν τα παντα; Εμαθα τα παντα. Μαθαμε τα παντα μεσα απο κουτια, σε καρεκλες και κρεβατια,αραγμενοι. Πισω απ'τα καλωδια καυλωμενοι ψαχνουμε να βρουμε τη χαρα. Ειδα τα παντα. Ειδαμε τα παντα απο μακρια, εμοιαζαν ελευθερα, μα ηταν; Πηδαω ποταμια. Πηδαμε ποταμια που κυλαν σε βρωμικους δρομους, κατω απο μηχανες με ροδες. Κανενα παντα δε ξεδιψαει εδω. Τα χερια μου. Τα χερια μας δημιουργουν,λεμε,πλανητες` με μυρωδιες που εφτιαξε η μαμα μας. Και εφτασε η ωρα; Κοιταω το ρολοι μου. Κοιταμε ρολογια, με φορα στα αριστερα, ολα ειναι ισα,(παντα),και δεν ειναι. Τωρα παντα,μονο σε κλουβια και τα χερια ξεχασαν να λυνουν. Αγρια αυτα και δυνατα αγκαλιτσες,πια,ποτε δε δινουν.