Η ψυχη του πεταει σημερα.
Πανω απο λασπωμενους δρομους.
Με τη βροχη....
Θυμαται,
παιδι,
στις λακουβες με νερο
στους δρομους να πεταει πετρες.
Να ενοχλησει τα πολυχρωμα βατραχια
που ζουσαν εκει.
Θυμαται,
μεγαλυτερος,
να τις αποφευγει
μη λερωσει τα παπουτσια του.
Σημερα λεει,
να βουτηξει σε μια λακουβα.
Να βαφτιστει στα λασπονερα.
Ετσι μηπως,
επαναπροσδιορισει τα ονειρα του.
Το νερο
που εχει ξεπλυνει ολη την πολη.
Λεει σημερα,
μηπως καταφερει να κανει αγιασμο!
1 σχόλιο:
Μα η πόλη αυτή είναι σκληρή
δεν έχει όνειρα
δεν έχει την ψυχή του,
ξέρει απλά να τη "σοδομεί"
Είναι άγιο τούτο το παιδί
μα η πόλη δεν ξέρει από αγιασμούς
μονάχα από πλημμύρες
που παρασέρνουν τη μνήμη της
πάντα, τότε, τώρα...
Δημοσίευση σχολίου