ποιες λεξεις μου;
σε τι ρυθμο;
χρειαζονται για να σε κανω
κοκαινη.
να με ανεβαζεις στο κρεβατι,
μωρο μου.
ειμαι χαμηλα,
ταξιδευω στα πλακακια
με τρενα και ποδηλατα.
σε περιμενω στο αγαλμα...
καθε μια ωρα που περνα
θα ειμαι 'κει.
δε θα περιμενω για πολυ ωρα,
φοβαμαι.
τα αδεσποτα σκυλια
χωρις ηληθια ονοματα,
χωρις σπιτι.
θα αφηνω λιγη κιθαρα,
συνηθως.
να με μυριζεις.
επιστρεφοντας θα προσπαθω
να σε προσδιορισω.
να γινεις σταθερο.
μπουκαλι,
δισκος,
τριχες.
ιδιοτητα αφης,
αυτη νομιζω σου λειπει.
χαρα μου λειπει.
τουλαχιστον αναγνωριζεται
και ως απωλεια.
χαιρομαι για αυτο,
εστω και ετσι.
1 σχόλιο:
Kαλύτερα ποτέ σε αυτήν την αναμονή..
Δημοσίευση σχολίου