Βεροια

Βραδυ,με αργα βηματα
και το τσεκουρι μου να σερνω,
προς το μεγαλο δασος θα κινησω.
Θα κοψω ελατα πελωρια
κι ιτιες χορευτριες.
Να χτισω ενα δωματιο,
ΜΙΚΡΟ,πελωριο
και να το στησω στη πλατεια.
Λιγο απο το αρωμα των δεντρων
και αν θες απ΄την αναμνηση
των τραγουδιων απ΄τα πουλια
που ζουσανε στα δεντρα.
Θα'ρχεται κοσμος να με φτυνει.
Που την ομορφια,τους στερησα.
Θα με λιθοβολησουν υστερα
ξεριζωνοντας τις πλακες
απο τα πεζοδρομια
και οι βρισιες σαν θυελα
απο φθογγους στα αυτια μου.
Απλα γιατι τα δεντρα τους,
τα εκοψα.
Τελος ενα παιδι,γεματο οργη
απο το πληθος δανεισμενη
ενα μαχαιρι στη καρδια μου
θελω να καρφωσει.
Φωτια να βαλουν υστερα
στ'αγαπημενο μου δωματιο
με εμενα μεσα.
Να φωτισουν οι ψυχες τους,
τα προσωπα τους να μοιαζουν,
ετοιμα φωτισμενα ιδανικα.
Για να γυρισουν μια ταινια
με θεμα της μια φωτια στη πλατεια.
Αναιτια,απιθανα που αναψε
μια κοπελια πολυχρωμη
με το τσιγαρο της.