Οταν βλεπω λευκο
κρυβομαι πισω απ'τη πολυθρονα,
κλεινω τα αυτια μου
και περιμενω να σταματησει η εκλιση του.
Πολυ δειλος να αφηνομαι
στον ανεμο.
Και ομως να 'μαι, με βλεπεις
συχνα
χτυπιεμαι πανω στο παραθυρο σου.
Χωρις μασκα
αλλα δεν ειμαι παλι εγω
απλα γινομαι αυτο που θελω ν΄αγαπησω.
Ονειρευομαι πολεμιστες,
γεναια ονειρα,
να τρεχουν στους δρομους
να χρωματιζουν τους τοιχους.
Δε μπορω να παω μαζι τους,
δειλος,
περιμενω να δω τις ζωγραφιες τους.
Εγω μονο ασπιδες φτιαχνω
και τραγοουδαω στο γυρισμο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου